Юры Несьцярэнка
Душа
- Маці, ці можна задасьць цябе паважнае пытаньне?
- Так, доча?
- Што такое душа?
- Душа? Ну... я ня ведаю... пра гэта лепей размаўляць са сьвятаром...
- Я чула, што кажуць сьвятары. Усе так заблытана... Мне здаёцца,
яны самі толком ня ведаюць.
- Ну, каму і ведаць, як ня ім. Але і сапраўды, яны больш кажуць
не аб веданьні, а аб веры...
- Аднак яны ня бачылі душу?
- Ніхто яе ня бачыў. Яна жа ўнутры нас.
- Але душу мае кожны?
- Сьвятары кажуць, что кожны... хоць, па-маему, гэта не так.
Недарэмна пра некаторых кажуць, што яны бяздушныя.
- А я маю душу?
- Напэўна маеш, дачка.
- І ты маеш?
- І я маю.
- А адкуль ты ведаешь? Яна жа нябачная?
- Так, але яе можна адчуць.
- Але я яе не адчуваю!
- Гэта прыйдзе зь векам... На самой справе, гэта ня вельмі прыемнае
адчуцьце. Часам душа баліць. Но гэта значыцца, што яна ёсьць.
А душа - гэта, у канечным ліку, самае каштоўнае, что ёсьць у нас.
- Душа - гэта тое, што пазастаёцца ад нас пасьля сьмерці?
- Так. Таму цела - гэта ня так уж важна. Важней усяго прыгожасьць душы.
- І добрыя душы трапляюць у рай?
- Так. Анёлы сыходзяць за імі і забіраюць на неба.
- А што там, у раі? Што робяць там душы?
- Ніхто ня ведае. Бо адтуль не вяртаюцьця. Но кажуць, што там
вечная асалода.
- Напэўна, так і ёсьць. Кабы там было кепска, хто-небудзь уцёк
бы адтуль, праўда?
- Напэўна. Хаця, мне здаецца, сьвятарам гэткае разважаньне не
спадабаецца.
- А ты трапішь у рай, матуля?
- Ніхто ня можа сказаць гэтага загадзя. Трэба верыць і маліцца...
- Я буду маліцца за цябе, мама... Ой, мама, глядзі! Што гэта - анёл?
- Так. Падобна, гэта за мной.
- Так адразу?! Я баюся! Я не хочу, каб ты ўмірала!
- Ня бойся, дачка. Проста прыйшоў мой час. Анёл забярэ мяне ў рай.
Лавец перлаў ухапіўся за пасма водарасьці, адшарпнуў вялікаю
чарапашыну ад шурпатай паверхні рыфа і сунуў у сваю сетку. Да
маленькай чарапашынкі ён пакуль не дакрануўся.
2004
Пераклад з расейскай: Ільля Пагадаеў
Чэрвень 2011